Dzień taki, jak każdy inny - Matiou, skromny chłopiec, którego nigdy nie ma w domu - domu jego przybranego wuja-farmera.
Matiou spacerował samotnie po polanach i wrzosowiskach za Assurem - jego pasja do różnorakich ziół należy do jego codziennych czynności, bez której nie mógłby się obejść...
Ilość roślin, jakie zwykle przynosił była zaskująca, jednak tego dnia chłopiec przyniósł wyjątkowo mało ziół - podczas gdy zazwyczaj miał przy sobie dwie sakwy pełne nasion tarczykowca białego i jęczmienia czerwonego czy woreczek daktyli (dość rzadkich w okolicach Assuru), tym razem udało mu się znaleźć jedynie jedno dziwne jajo, parę orzechów Daktylowca i garść ziół Hass.
- Coś mało tego... - rzekł wuj po tym, jak Matiou wyłożył wszystko na mały, drewniany stolik.
- No, niestety. Wszystko już albo wyschło, lub zjadły je robaki. - odpowiedział chłopiec, z głową spuszczoną lekko w dół.
- Cóż...W takim razie idź i zanieś ten worek jęczmienia do piekarza i powiedz, że cię przysłałem. Będzie wiedział, o co chodzi. - powiedział wuj, po czym wyszedł z pokoju.
Matiou, nie wachając się długo, wziął worek pełen jęczmienia i opuścił dom.
Gdy wyszedł na ulicę spostrzegł, że na targu niedaleko odbywała się bójka między dwoma kupcami z użyciem mieczy.

Jeden z nich miał ciemnawą skórę i długie, brązowe włosy i ubrany był w błękitną koszulę oraz jasne spodnie. Drugi natomiast wyglądał na wysokiego człowieka o jasnego karnacji, ubranego w czerwone szaty.
Metaliczne dźwięki kling było słychać na całej ulicy. Powoli padały kolejne ciosy, uniki oraz zderzenia mieczy.
W pewnym momencie, jeden z kupców wziął zamach i odciął drugiemu rękę. Przeleciała ona kilka metrów cieknąc krwią, nim upadła na ziemię.
Nieszczęśnik padł na kolana i począł krzyczeć z bólu w niebogłosy, nim wykrwawił się na dobre i padł martwy...
Nadbiegli strażnicy, podczas gdy tłum nadal stał i patrzał się na efekty pojedynku. Matiou nie stanowił wyjątku - jego brązowe oczy ani na chwilę nie spuściły wzroku z tego, co zdarzyło się w przeciągu kilkudziesięciu sekund...

Po pewnym czasie Matiou się nieco uspokoił i poszedł w stronę piekarni. Stanął naprzeciw masywnego, ceglanego budynku, z którego kominów wydobywał się dym - to dym piecy, w których piekły się najlepsze assurańskie bochenki chleba.
Gdy przekroczył próg, od razu przywitał go piekarz Nasir - nieco gruby człowiek o miłej twarzy i czarnych włosach.
- Witaj, chłopcze. W czym mogę ci pomóc? - spytał łagodnym głosem chłopca niosącego worek.
- Dzień dobry. Mam tutaj worek jęczmienia od wuja... - chciał dokończyć, jednak Nasir mu przerwał, mówiąc:
- Aaa, tak, mówił mi o tym. Daj mi ten worek. - po czym Matiou wręczył piekarzowi kilka kilogramów czystego jęczmienia, po czym wyszedł i wrócił do swojego niewielkiego kąciku, który nazywał domem...




P.S.: Ja wiem, że jęczmień najpierw się dostarcza do młyna. Trudno...